Peter Aleksander Rupert Carington, 6. baron Carington urodził się 6 czerwca 1919 roku w Londynie. Był synem Ruperta Caringtona, 5. barona Carington, i Sybil Colville, córki 2. hrabiego Colville of Culross. Wykształcenie odebrał w Eton College oraz w Royal Military Academy w Sandhurst.
Po śmierci ojca w 1938 r. odziedziczył tytuł barona Carrington i zasiadł w Izbie Lordów. Miejsce w Izbie objął po ukończeniu 21 roku życia w 1940 r. Podczas II wojny światowej walczył w szeregach Grenadierów Gwardii we Francji i krajach Beneluksu i został odznaczony Military Cross w 1945 r. Wojnę ukończył w stopniu majora.
Carrington zdobył miejsce w Izbie Lordów w 1946 roku i był najstarszym i najdłużej służącym członkiem brytyjskiej niższej izby parlamentu. Stał się jednym z najbardziej wpływowych polityków Partii Konserwatywnej w latach 70 i 80. W 1951 roku został najmłodszym, bo 32-letnim członkiem rządu Winstona Churchilla, jako sekretarz w ministerstwie rolnictwa. W 1970 roku Carington objął stanowisko ministra obrony w rządzie premiera Edwarda Heatha. Był też ministrem na nowo utworzonym stanowisku do spraw energii, aby sprostać wyzwaniom związanym z kryzysem naftowym w 1973 roku. Najbardziej zasłynął jako minister spraw zagranicznych w rządzie Margaret Thatcher w latach 1979-1982. Z urzędu zrezygnował po inwazji Argentyny na należące do Wielkiej Brytanii wyspy Falklandy (Malwiny), której bezskutecznie starał się zapobiec. Później przez cztery lata od 1984 roku pełnił funkcję sekretarza generalnego NATO.
Carrington był kawalerem Orderu Kawalerów Honorowych (1983), Orderu Podwiązki (1985) oraz Krzyża Wielkiego Orderu św. Michała i św. Jerzego (1988).
Od 1959 był członkiem Tajnej Rady.
Zmarł 9 lipca w Londynie w wieku 99 lat. Lord Carington był ostatnim żyjącym członkiem rządu Winstona Churchilla
Po śmierci ojca w 1938 r. odziedziczył tytuł barona Carrington i zasiadł w Izbie Lordów. Miejsce w Izbie objął po ukończeniu 21 roku życia w 1940 r. Podczas II wojny światowej walczył w szeregach Grenadierów Gwardii we Francji i krajach Beneluksu i został odznaczony Military Cross w 1945 r. Wojnę ukończył w stopniu majora.
Carrington zdobył miejsce w Izbie Lordów w 1946 roku i był najstarszym i najdłużej służącym członkiem brytyjskiej niższej izby parlamentu. Stał się jednym z najbardziej wpływowych polityków Partii Konserwatywnej w latach 70 i 80. W 1951 roku został najmłodszym, bo 32-letnim członkiem rządu Winstona Churchilla, jako sekretarz w ministerstwie rolnictwa. W 1970 roku Carington objął stanowisko ministra obrony w rządzie premiera Edwarda Heatha. Był też ministrem na nowo utworzonym stanowisku do spraw energii, aby sprostać wyzwaniom związanym z kryzysem naftowym w 1973 roku. Najbardziej zasłynął jako minister spraw zagranicznych w rządzie Margaret Thatcher w latach 1979-1982. Z urzędu zrezygnował po inwazji Argentyny na należące do Wielkiej Brytanii wyspy Falklandy (Malwiny), której bezskutecznie starał się zapobiec. Później przez cztery lata od 1984 roku pełnił funkcję sekretarza generalnego NATO.
Carrington był kawalerem Orderu Kawalerów Honorowych (1983), Orderu Podwiązki (1985) oraz Krzyża Wielkiego Orderu św. Michała i św. Jerzego (1988).
Od 1959 był członkiem Tajnej Rady.
Zmarł 9 lipca w Londynie w wieku 99 lat. Lord Carington był ostatnim żyjącym członkiem rządu Winstona Churchilla
Komentarze
Prześlij komentarz