Ostatnio, pośród cytatów z najnowszej książki księżniczki wiemy, że król Gustaw Adolf VI po śmierci swojej pierwszej żony trzymał na ścianie jej obraz. Teraz znamy lepszy opis obrazu i dzięki temu mogę go opublikować tutaj.
Autorem obrazu jest Oscar Björck, który był jednym z najlepszych i najstarszych przyjaciół księcia Eugene'a. Portret został namalowany w zielonym salonie na zamku w 1909 roku.
Pierwszy rozdział rozpoczyna się od refleksji księżniczki na temat babci:
Na ścianie dziadka w pałacu w Sztokholmie wisiał portret w pełnej postaci młodej kobiety w żółtej sukience - to była pierwsza rzecz, którą [ można zobaczyć] po wejściu do salonu. Oglądałam go niezliczoną ilość razy, ale nie pamiętam dziadka ani chwili kiedy bym rozmawiałam z nim o obrazie. [Po prostu]był tam portret, można powiedzieć, że dominował w pokoju, ale nigdy nie rozmawialiśmy ani o obrazie, ani o przedstawionej [ na nim ] młodej kobiecie.
To naprawdę dziwne; naszym wspólnym zainteresowaniem była sztuka - a co ważniejsze - kobieta w żółtej sukience dotknęła nas oboje. Jeśli teraz można powiedzieć, że portret zdominował przyjemnie udekorowany pokój, odcisnął się także na moim wizerunku babci Margarety.
Kiedy Oscar Björck namalował swój obraz, ona miała dwadzieścia osiem lat, była żoną dziadka, księcia Gustawa Adolfa, od czterech lat, z dwójką dzieci i od dwóch lat była żoną następcy tronu.
Była w trakcie pracy w nowym kraju i podejmowała nowe zadania jako ambitna, chętna do działania. Właśnie wróciła z Dalarny, gdzie nadała placówce dla dzieci chorych na gruźlice swoje imię.
Zaczęła brać lekcje śpiewu i odwiedziła wystawę szwedzkiego stowarzyszenia Slöjd Association w Djurgården. Ponadto rosyjski car Mikołaj II i jego żona Aleksandra, kuzynka babci, odwiedzili Sztokholm.
„Jest piękna w swojej złotożółtej długiej sukni, w jej włosach przebłyskuje biel i nie ma biżuterii”, ponieważ jej nie lubiła. Spojrzenie nie spotyka widza. Spogląda na bok, trochę w oddali, teraz już rozumiem, że zrobiła to równie dobrze jak zawsze. Prawie nie ma zdjęcia, na którym patrzy w aparat, zamiast tego wybiera spojrzenie na kogoś innego lub w innym kierunku, jakby chciała odwrócić od siebie uwagę.
Księżniczka zdradziła, że portret został namalowany w zielonym salonie, który z dziadkiem z wielkim za angażowaniem dekorowała
W archiwum znalazłam list z 18 kwietnia 1905 r., w który dziadek napisał do swojej przyszłej żony, w którym potwierdza, że będą mieli duży pokoju z ogromnym obrazem (jej obrazem ?). Niesety na remont przyjdzie im czekać dwa lata , wiec będą mogli pozostać w mieszkaniu dla gości.
2 maja 1905 r. pisze już z kolei, że wraz z „wujem Eugenem” zamierza wyjechać do miasta, by szukać mebli i szkła, także dla Sofiero. Z nieco zaniepokojonym humorem dodaje, że z listów zrozumiał, że jej garderoba może być dla niej problemem, ponieważ wydaje się, że ma dużo ubrań:
„Naprawdę zdaje się, że dostajesz dużo ubrań, kochanie ...” Dodaje, że boi się, że będzie musiał mieć dodatkowy dom w Sofiero „na wszystkie twoje ubrania !!”
Obawy dziadka dotyczyły głównie niewygodnego myślenia o tym, jaki jest faktyczny czas i konwencja królewska oraz obowiązki reprezentacyjne członków rodziny. Dorastając, gdy był z dwoma braćmi i często nieobecną matką, a po otrzymaniu wykształcenia wojskowego, jego świat do tej pory, oczywiście, miał głównie męski charakter.
Autorem obrazu jest Oscar Björck, który był jednym z najlepszych i najstarszych przyjaciół księcia Eugene'a. Portret został namalowany w zielonym salonie na zamku w 1909 roku.
Pierwszy rozdział rozpoczyna się od refleksji księżniczki na temat babci: Na ścianie dziadka w pałacu w Sztokholmie wisiał portret w pełnej postaci młodej kobiety w żółtej sukience - to była pierwsza rzecz, którą [ można zobaczyć] po wejściu do salonu. Oglądałam go niezliczoną ilość razy, ale nie pamiętam dziadka ani chwili kiedy bym rozmawiałam z nim o obrazie. [Po prostu]był tam portret, można powiedzieć, że dominował w pokoju, ale nigdy nie rozmawialiśmy ani o obrazie, ani o przedstawionej [ na nim ] młodej kobiecie.
To naprawdę dziwne; naszym wspólnym zainteresowaniem była sztuka - a co ważniejsze - kobieta w żółtej sukience dotknęła nas oboje. Jeśli teraz można powiedzieć, że portret zdominował przyjemnie udekorowany pokój, odcisnął się także na moim wizerunku babci Margarety.
Kiedy Oscar Björck namalował swój obraz, ona miała dwadzieścia osiem lat, była żoną dziadka, księcia Gustawa Adolfa, od czterech lat, z dwójką dzieci i od dwóch lat była żoną następcy tronu.
Była w trakcie pracy w nowym kraju i podejmowała nowe zadania jako ambitna, chętna do działania. Właśnie wróciła z Dalarny, gdzie nadała placówce dla dzieci chorych na gruźlice swoje imię.
Zaczęła brać lekcje śpiewu i odwiedziła wystawę szwedzkiego stowarzyszenia Slöjd Association w Djurgården. Ponadto rosyjski car Mikołaj II i jego żona Aleksandra, kuzynka babci, odwiedzili Sztokholm.
„Jest piękna w swojej złotożółtej długiej sukni, w jej włosach przebłyskuje biel i nie ma biżuterii”, ponieważ jej nie lubiła. Spojrzenie nie spotyka widza. Spogląda na bok, trochę w oddali, teraz już rozumiem, że zrobiła to równie dobrze jak zawsze. Prawie nie ma zdjęcia, na którym patrzy w aparat, zamiast tego wybiera spojrzenie na kogoś innego lub w innym kierunku, jakby chciała odwrócić od siebie uwagę.
Księżniczka zdradziła, że portret został namalowany w zielonym salonie, który z dziadkiem z wielkim za angażowaniem dekorowała
W archiwum znalazłam list z 18 kwietnia 1905 r., w który dziadek napisał do swojej przyszłej żony, w którym potwierdza, że będą mieli duży pokoju z ogromnym obrazem (jej obrazem ?). Niesety na remont przyjdzie im czekać dwa lata , wiec będą mogli pozostać w mieszkaniu dla gości.
2 maja 1905 r. pisze już z kolei, że wraz z „wujem Eugenem” zamierza wyjechać do miasta, by szukać mebli i szkła, także dla Sofiero. Z nieco zaniepokojonym humorem dodaje, że z listów zrozumiał, że jej garderoba może być dla niej problemem, ponieważ wydaje się, że ma dużo ubrań:
„Naprawdę zdaje się, że dostajesz dużo ubrań, kochanie ...” Dodaje, że boi się, że będzie musiał mieć dodatkowy dom w Sofiero „na wszystkie twoje ubrania !!”
Obawy dziadka dotyczyły głównie niewygodnego myślenia o tym, jaki jest faktyczny czas i konwencja królewska oraz obowiązki reprezentacyjne członków rodziny. Dorastając, gdy był z dwoma braćmi i często nieobecną matką, a po otrzymaniu wykształcenia wojskowego, jego świat do tej pory, oczywiście, miał głównie męski charakter.
Piękny obraz.
OdpowiedzUsuń